24 kwietnia 2007 roku minęło 214 lat od chwili nabycia krynickiego zdroju zwanego później „zdrojem głównym” oraz przyległych gruntów o powierzchni powyżej półtora hektara od czternastu krynickich włościan.
Nabywcą został Franciszek Stix V. Saunbergen, komisarz obwodowy z Nowego Sącza. Jako przedstawiciel władz austriackiego Gubernium zobowiązany był do składania bieżących sprawozdań o stwierdzonych dobrach i zasobach przejętego terenu. W jednym z nich powiadamia władze zwierzchnie o głośnych już wówczas ?krynickich zdrojach?. Właśnie owo sprawozdanie było powodem delegowania do Krynicy prof. Hacqueta, który miał wydać opinię o źródłach, niezwykłych ich właściwościach i wielkiej wartości. Rząd austriacki był zatem dobrze informowany przez swoich urzędników o bogactwach zagarniętego kraju.
Znawcy uzdrowiskowej problematyki nie mają wątpliwości, iż z rządowego polecenia w latach 1788-1795 radca górniczy profesor Uniwersytetu Lwowskiego Baltazar Hacquet odbył podróże badawcze po Karpatach, których wynikiem było sprawozdanie ogłoszone w dziele pt. ?Neuste physicalische Reisen in den Jahren 1788-1795 durch die deutschen u. sarmatischen Karpathen? wydanego w 1796 roku w Norymberdze. Owo sprawozdanie zawiera pierwszy naukowy opis krynickiego zdroju i analizę jego wód. Fakt pobytu w Krynicy został odnotowany przez ówczesną administrację dóbr skarbowych z polecenia prefekta dóbr państwa Muszyna, rachunkiem kosztów podróży i 10-dniowego pobytu w Krynicy.
Franciszek Stix V. Saunbergen, jak się okazało był tylko chwilowym nabywcą gruntów i źródeł. Zakupu dokonał jako osoba fizyczna, by nie wzbudzać zainteresowania nabywanym dobrem i zbyt niską jego ceną. Kwota ta mogła stanowić odpowiednie wynagrodzenie jedynie za grunt, a samo źródło oddane zostało praktycznie za darmo. Zawartą transakcję w kilka dni później zatwierdził komisarz Lulla w imieniu dyrekcji skarbowej w Starym Sączu. Tym samym sprzedaż stała się prawomocną.
